خطبه 126 نهج البلاغه
عـدالت اقـتـصـادی امام علی علیه السلام
( به امام گفتند كه مردم به دنيا دل بسته اند ، معاويه با هدايا و پول هاى فراوان آنها را جذب مى كند
شما هم ازاموال عمومى به اشراف عرب و بزرگان قريش ببخش واز تقسيم مساوى بيت المال دست
بردار تا به تو گرايش پيدا كنند )
آيا به من دستور مى دهيد براى پيروزى خود ، از جور و ستم در باره امّت اسلامى كه بر آنها ولايت دارم ،
استفاده كنم ؟
به خدا سوگند ، تا عمر دارم ، و شب و روز برقرار است و ستارگان از پى هم طلوع و غروب مى كنند ،
هرگز چنين كارى نخواهم كرد
اگر اين اموال از خودم بود به گونه اى مساوى در ميان مردم تقسيم مى كردم تا چه رسد كه جزو اموال
خداست آگاه باشيد
بخشيدن مال به آنها كه استحقاق ندارند ، زياده روى و اسراف است ، ممكن است در دنيا مقام بخشنده ی
آن را بالا برد ، امّا در آخرت پست خواهد كرد ، در ميان مردم ممكن است گرامى اش بدارند ،
امّا در پيشگاه خدا خوار و ذليل است.
كسى مالش را در راهى كه خدا اجازه نفرمود مصرف نكرد و به غير اهل آن نپرداخت
جز آن كه خدا او را از سپاس آنان محروم فرمود و دوستى آنها را متوجّه ديگرى ساخت ،
پس اگر روزى بلغزد و محتاج كمك آنان گردد ، بدترين رفيق و سرزنش كننده ترين دوست خواهند بود.
