عـدالت اقـتـصـادی امام علی علیه السلام

( به امام گفتند كه مردم به دنيا دل بسته‏ اند ، معاويه با هدايا و پول‏ هاى فراوان آنها را جذب مى ‏كند

شما هم ازاموال عمومى به اشراف عرب و بزرگان قريش ببخش واز تقسيم مساوى بيت المال دست

بردار تا به تو گرايش پيدا كنند )



آيا به من دستور مى ‏دهيد براى پيروزى خود ، از جور و ستم در باره امّت اسلامى كه بر آنها ولايت دارم ،

استفاده كنم ؟

به خدا سوگند ، تا عمر دارم ، و شب و روز برقرار است و ستارگان از پى هم طلوع و غروب مى‏ كنند ،

هرگز چنين كارى نخواهم كرد

اگر اين اموال از خودم بود به گونه‏ اى مساوى در ميان مردم تقسيم مى‏ كردم تا چه رسد كه جزو اموال

خداست آگاه باشيد

بخشيدن مال به آنها كه استحقاق ندارند ، زياده روى و اسراف است ، ممكن است در دنيا مقام بخشنده ی

آن را بالا برد ، امّا در آخرت پست خواهد كرد ، در ميان مردم ممكن است گرامى ‏اش بدارند ،

امّا در پيشگاه خدا خوار و ذليل است.

كسى مالش را در راهى كه خدا اجازه نفرمود مصرف نكرد و به غير اهل آن نپرداخت

جز آن كه خدا او را از سپاس آنان محروم فرمود و دوستى آنها را متوجّه ديگرى ساخت ،

پس اگر روزى بلغزد و محتاج كمك آنان گردد ، بدترين رفيق و سرزنش كننده‏ ترين دوست خواهند بود.