آن طرف هـمهـمه ی مـبهـم هـیـزمها بـود ایـن طرف زمزمه ی خواهش یک پـیـغـمـبـر
إِنَّـمَـا فـاطِـمَـةُ بَـضْـعَـةٌ مِـنِّـی ، دیوار !
إِنَّـمَـا فـاطِـمَـةُ بَـضْـعَـةٌ مِـنِّـی ، ای در!
آنطون بارا " نویسنده و از چهره های برجسته ی مسیحیت " می نویسد:
«اگر حسین از آنِ ما بود، در هر سرزمینی برای او بیرقی برمی افراشتیم و در هر روستایی
برای او منبری برپا می کردیم و مردم را با نام حسین به مسیحیّت فرا می خواندیم».
ماهاتما گاندی، رهبر بزرگ انقلاب هندوستان ، می گوید:
من زندگی امام حسین علیه السلام ، آن شهید بزرگ اسلام را به دقت خوانده ام و توجه كافی به صفحات كربلا نموده ام و بر من روشن است كه اگر هندوستان بخواهد یك كشور پیروز گردد، بایستی از سرمشق امام حسین علیه السلام پیروی كند.
من برای هند چیز تازه ای نیاوردم ؛ فقط نتیجه ای را که از مطالعات و تحقیق هایم درباره تاریخ زندگی قهرمانان کربلا به دست آورده بودم ، ارمغان ملت هند کردم .
اگر بخواهیم هند را نجات دهیم واجب است همان راهی را بپیماییم که حسین بن علی علیه السلام پیمود.
چارلز دیکنز درباره قیام امام حسین چنین می نویسد :
در حادثه کربلا عمر بن سعد ، خطاب به شمر بن ذی الجوشن می گوید:
«به خدا سوگند، حسین (ع) با یزید بیعت نخواهد کرد؛ چون روح پدرش علی علیه السلام بر وجود او حکم فرماست»
وقتی شمر در صدد توصیف امام حسین علیه السلام بر می آید چنین می گوید:
«فَلَعُمری لَهُوَ کُفوٌ کریمٌ؛ به جان خودم سوگند، حسین بن علی هم آورد آزادمنش و کریمی است».
هم چنین نقل می کنند وقتی شمر شروع به بریدن سر امام حسین علیه السلام نمود، چنین می گفت: «به خدا سوگند، من در حالی سرت را از تنت جدا می کنم که می دانم تو آقایی عظیم الشأن و فرزند رسول خدایی و از نظر پدر و مادر بهترین مردم به شمار می آیی»
متن کامل در " ادامه مطلب "
دلـم به آن مُـسـتـحـبـّی خـوش است که جوابـش واجب است:
الــســلام عـلـیـک یــا اباعــبـدالله
زلالِ گـوارا ، ســلامٌ عـلـیـکـم
اَلا نــــور دل ها ، ســـلامٌ عـلــیـکــم علی بن مـوسی ، سـلامٌ عـلـیـکــم
مــرا می شناسی سـیه رو تـریـنـم گـنـه کـار و رسـوا ، ســلامٌ عـلـیـکـم
گــدایـی دوبـاره به سـوی تـــو آمــد پـشیـمـان و تـنهـا ، ســلامٌ عـلـیـکـم
سر سفره ی تـو هـمـه می نشینند هـم اینها هـم آنها ، سـلامٌ عـلـیـکـم
دل من شکسته عطشناک و خسته زلال گــُـو ا ر ا ، ســلامٌ عــلــیــکــم
تــویی چـاره سازم ، تـویی دل نوازم گـرفـتـارم آقـــا ، ســلامٌ عــلــیــکــم
تاريخ گواه آن است که بسياری از امت های پيشين به سبب آنکه تکليف خود را به انجام نرسانيدهاند
و تمايلات و منافع فردی را بر مصلحت عموم مقدم شمردهاند فرهنگ و تمدنشان از هم گسيخته و
نابود شده است.
امام موسی صدر
نهم شهریور ماه سالروز ربوده شدن امام موسی صدر در لیبی
همه با هم برای آزادی امام موسی صدر دعا کنیم...
امــام ، رو به رهایی ، عمامه روی زمین قـیامتی شد - بعد از اقـامه - روی زمین
خـطـوط آخـر نهج البلاغه ریخت به خاک چکـیـد خــون خـدا در ادامه روی زمین
خودت بگو به که دل خوش کنند بعد از تو گــرسنگان حـجـاز و یـمـامه روی زمین
زمـان به خواب بـبـیـنـد ، که باز امـیـرانی رقــم زنند به رسم تــو، نامه روی زمین:
« مرا بس است همین یک دو قرص نان ز جهان
مرا بس است همین یک دو جامه روی زمین »
تو رفته ای و زمین مانده است و ما اینک و مـیـزهای پُـر از بخشنامه روی زمین!
«هیهات اگر طمع، مرا به گزیدن خوردنی ها کشاند، در حالی که شاید
در حجاز یا یمامه گرسنه ای حسرت گرده نانی برد و یا وعده ای سیر نخورد.»
(نهج البلاغه، نامه45)
«بدانید که امام شما از دنیایش به دو جامه فرسوده و دو قرص نان بسنده کرده است»
(نهج البلاغه ، نامه 45)
علی علیه السلام در رمضان آخر عمر خویش حال عجیبی داشت و هر شبی را در یک جا میهمان بود.
غذا کم میل می فرمود.
ابن حجر چنین می گوید:
«هنگامی که رمضان [ آخر عمر حضرت ] فرا رسید ، هر شب در منزل یکی از بستگان
افطار می کرد ؛ شبی در منزل حسن علیه السلام ، شبی در منزل حسین علیه السلام
و شبی نزد عبد اللّه بن جعفر [ شوهر دخترش زینب ] ، و بیش از سه لقمه غذا نمی خورد،
« وَ یَقُولُ : اُحِـبُّ اَنْ اَلْـقِـیَ اللّهَ وَ اَنَا خِـمْـصٌ ؛
و می فرمود : دوست دارم خدا را [ با شکم ] گرسنه ملاقات کنم.»
در آن شب حضرت سوره « یـس » می خواند و مرتب به آسمان نگاه می کرد و می فرمود:
«امشب، همان شبی است که به من وعده دیدار داده شده است.»
الهی مردم از من سیر و من هم سیرم از مردم *** نما راحت مرا ای خالق ارض و سما امشب
علی علیه السلام هیجان عجیبی داشت. خود می گوید : هر کاری کردم، راز مطلب را نفهمیدم؛
« ما زِلـتُ اَفـحَـصُ عَـنْ مَکـنُـونِ هـذَا الاْءَ مْرِ وَ اَبَـی اللّهُ اِلاّ اَخْـفـاهُ ؛
خیلی تلاش کردم که سرّ و باطن این امر را به دست بیاورم ، ولی خدا اِبا کرد ،
جز اینکه آن را پنهان کرد.»
آن گاه رهسپار مسجد شد. چند رکعت نماز گذارد. سپس بالای مأذنه رفت تا اذان بگوید.
وقتی از بالای مأذنه پایین می آمد، می فرمود:
« خَـلّـوا سَبیلَ الْمُؤْمِـنِ الْمُجاهِدِ فِی اللّهِ لا یَعْبُدُ غَیْرَ الْواحِدِ »
باز کنید راه مؤمن رزمنده در راه خدا را که [ افتخارش این است که ] غیر از [ خدای ]
واحد را نپرستیده است.»
آن گاه به مسجد بازگشت و مشغول نماز شد و سر از سجده برداشت
که شمشیر زهراگین فرقش را شکافت.
در این حال ، فرمود:
« بِسْمِ اللّهِ وَ بِاللّهِ وَ عَلی مِلَّةِ رَسُولِ اللّهِ فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ...هذا ما وَعَدَنَا اللّهُ وَ رَسُولُهُ ؛
به نام خدا و به یاری خدا و بر دین رسول خدا. قسم به پروردگار کعبه که رستگار شدم...
این [ شهادت ] چیزی بود که خدا و رسولش به ما وعده داده بودند.»
شب وصل است و خوش قرآن ناطق نـیـایــش مــی کـنـد تا صــبــح صــادق
سر شــب تا ســحــر او نـالـه کــرده به یک شب طی رهی صد ساله کرده
لـبـانش می خــورد آهـسـتـه بـر هم که گویا عرش و فرش ، گردیده در هم
مثلث شخصیت امام علی علیه السلام / آیة الله جعفر سبحانی
رمضان شهر است ، آباد است
شَـهْـرُ رَمَـضَـانَ الــَّذِيَ أُنـزِلَ فِـيـهِ الْـقـرْآنُ هُـدًى لِّـلـنَّـاسِ وَبَـيِّـنَـاتٍ مِّـنَ الْـهُـدَى وَالْـفُـرْقَانِ
ماه رمضان [همان ماه] است كه در آن، قرآن فرو فرستاده شده است، [كتابى] كه مردم را راهبر ،
و [متضمّن] دلايل آشكار هدايت، و [ميزان] تشخيص حق از باطل است
بقره 158
الــهــی ...
یک قـ ـدم سوی خودت را قسمت ام گردان
پیشاپیش ماه رحمت مبارک
دَمـــی كه روح بر آدم دمـيـدنـد
زجــا بــرخــاسـت آدم يــا عــلــي گفت
***
به ابـــراهــيــم آتــش شد گـلـسـتـان
بـه جای اســم اعــظــم يــا عــلــی گفت
***
به فــرقــش كــی اثــر مــي كـــرد شـمـشـيـر ؟!
شــنــيــدم ابـن مُـلـجـم يــا عــلــی گفت
میلاد مولود کعبه مبارک
سالگرد ارتحال امام خمینی (ره ) تسلیت باد
یکی از مسائلی که در علم کلام و علوم قرآنی مشترکا مورد بحث قرار میگیرد ، « اعجاز قرآن کریم » است.
اصل مسئله اعجاز قرآن ، امری مسلّم و غیرقابل تردید بوده ، اما آنچه مهم است بررسی وجه اعجاز
آن است که بسیارجای بحث و تضارب آرا دارد.
امام خمینی درباره اعجاز قرآن، نظری بدیع و خاص و رویکردی منحصر به فرد و متفاوت با دیگران دارد
امام خمینی رحمه الله میفرماید:
قرآن کریم، خود در چند جا معجزه بودن خود را به تمام بشر در تمام دوره ها اعلان کرده است
و عجز جمیع بشر را ، بلکه تمام جن و انس را از آوردن به مثل خود ابلاغ کرده.
امروز ملت اسلام همین نشانه خدا را در دست دارند و به تمام عائله بشری از روی کمال اطمینان
اعلان می کنند که این نشانه پیغمبری نور پاک محمد است ، هر کس از دنیای پرآشوب علم و دانش،
مثل او را آورد ما تسلیم او میشویم و از گفته های خود برمیگردیم.
ایشان در تعریف معجزه و ضرورت آن میفرماید:
مقصود از معجزه ، نشانه ا ی است که به واسطه آن ما پی ببریم که حرفهای این شخص مدعی پیغمبری
از مغز بشری خود نیست و گفتارهای او پندارهایی از پیش خود نیست و آنچه میگوید گفته های خداست
که آفریدگار ما و جهانیان است و موافقت و اطاعت آن لازم است به حکم عقل و مخالفت آن موجب زیانهای دو جهان است.
عقل فطری خدادادی هر کس حکم میکند که قبول کردن هر دعوایی ، بی دلیل و برهان روا نیست و
کسی که بی دلیل چیزی را قبول کند از فطرت انسانیت خارج است ...
امام خمینی می فرماید:
قرآن برای همین آمده است که تربیت کند انسانها را.
پسرم می پرسد : تو چرا می جنگی ؟
من تفنگم در مشت
کوله بارم در پشت
بند پوتینم را محکم می بندم
مادرم ...
آب و آیینه و قرآن در دست.
روشنی در دل من می بارد
پسرم بار دگر می پرسد : تو چرا می جنگی ؟
با تمام دل خود می گویم :
تا چراغ از تو نگیرد دشمن
او تبر برداشت و به جنگل رفت تا هیزم بیاورد.
رفت تا آتشی در اجاق روشن بماند. رفت تا نگذارد آتش در اجاق میهن به خاموشی گراید.
رفت تا نگذارد دشمن ، آتش و چراغ میهن را خاموش کند.
او تنها سیزده سال داشت اما رفت.
رفت چون می دانست که دیگران نمی گذارند ،آتش و چراغ در اجاق میهن روشن بماند
او خردسال بود اما در کنار فرمانده بزرگی چون مهدی باکری ، مردانه جنگید
و همراه او به شهادت رسید.
از مادر پرسید : مادر ... اگر امروز دشمن بیاید ...؟
آیا من هم باید بروم تا دشمن چراغ از ما نگیرد ؟
مادر گفت : تو خود چراغ ، بودی . رفتند تا چراغ از ما نگیرد دشمن .
و امروز هم باید رفت تا چراغ از ما نگیرند.
