فال حافظ

مــن از دست غـمـت مشکل بـرم جان

ولـی دل را تــو آسـان بــردی از مــن

سالروز شهادت فاطمه زهرا (س) تسلیت باد

آن طرف هـمهـمه‌ ی مـبهـم هـیـزم‌ها بـود              ایـن طرف زمزمه‌ ی خواهش یک پـیـغـمـبـر

إِنَّـمَـا فـاطِـمَـةُ بَـضْـعَـةٌ مِـنِّـی ، دیوار !

إِنَّـمَـا فـاطِـمَـةُ بَـضْـعَـةٌ مِـنِّـی ، ای در!

چهارده نور مبین

چهارده گـيـسـوي درهم ريخته       چهارده حـبـل از فــلــك آويــخـتـه

چهارده مــاه فـلـك پـرواز كــن       چهارده خـورشـيـد هـسـتي سازكن

چهارده پرواز در هفت آسمان       هريكي رنگين تر از رنگين كمان

چهارده كـنعاني يوسف جـمـال        چهارده مـوسـي به سـيـنـاي كـمال

چهارده پــروانـه ی افـروخـته        چهارده شــمـع ســراپـا ســوخـتـه

اینک بهار

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک

شاخه های شسته ، باران خورده ، پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگهای سبز بید

عطر نرگس ، رقص باد

نغمه شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

                                       نرم نرمک میرسد اینک بهار

                                          خوش به حال روزگار ...

خوش به حال چشمه ها و دشتها

خوش به حال دانه ها و سبزه ها

خوش به حال غنچه های نیمه باز

خوش به حال دختر میخک که میخندد به ناز

خوش به حال جام لبریز ازشراب

خوش به حال آفتاب ؛

                                   ای دل من ، گرچه در این روزگار

                                      جامه رنگین نمی پوشی به کام

باده رنگین نمی بینی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می که می باید تهی است

                            ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

                              ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

هفت رنگش میشود هفتاد رنگ ...

فریدون مشیری

 

میلاد ختم المرسلین مبارک

                يا نــبــي ســلام عــلــيــكَ

                      يا رســول ســلام عــلــيــكَ

                              يا حـبـيـب ســلام عــلــيــكَ

                                        صـــلـــوات الله عــلــيــكَ

صبغه الله

تمام سهم من از روشنی همان نوری ست

كه از چــ ـــراغ شـمـا در اتـاق مـي افـتـد

صِـبْـغَـةَ اللّهِ وَ مَــنْ أَحْـسَـنُ مِــنَ اللّهِ صِـبْـغَـةً وَ نَـحْـنُ لَـهُ عَـابِــدونَ  ﴿ بقره  ۱۳۸﴾

اين است نگارگرى الـهى و كيست‏ خوش ‏نگارتر از خدا و ما او را پرستندگانيم

شراب شعر الهی

لـبـی که از تـو بگـوید غــزل ، نـهـال وجـودش

شــراب شـعـر الـهـی ، شــده حــلال وجــودش

* * *

چـه افـتـخار بـزرگی نـصـیـب بـنـد گـی اش شد

کـسـی که قـیـد خـــدا را نـمـوده مـال وجــودش

اللهم أرزُقنا مدینه

امشب ، رضـــ ـــا جــ ـــان کـــربـلا را از تو می خواهم  

                مـشـهــد        

              مــدیــنـه      

             تُـــربــتِ     

         ســــقـــا  

         ابالفـضل 

     از تو می خواهم

یا امام رضا ...

پــر از توأم ، به تهی دستی ام نگاه مکن

مگو که هیچ نداری ، بـبـیـن ...

تــو را دارم

آخر ماه صفر

تـمـاشا می‌ شوی آیه به آیه در قـنـوت مــن

تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم

............................................................

بستن زلف رها ، سنگ دلی می خواهد

ای راز آسمانی خـورشـیـد مــرتـبـت

گیسو به هم مریز إذا الشمسُ کـوّرت

ای بی کرانه ، ای پرازابهام ، ای بزرگ

دریا صفت ، کویر صفت ، آسمان صفت

هنگامه ی بهار، جهان با تــو دیدنی است

بی تو نه من، نه عشق، نه دنیا نه آخرت

گیسوی تو قیامت کبری است مهربان

چـشـمـان تــو نـهـایت دنیاست عاقـبت

بر من که میرسی کمی آهسته تر برو

دســتـم نـمی رسـد به بـلـنـدای دامـنـت

گوهری در صدف

هـــر راز کـه انــدر دلِ دانــا باشـد

بایـد کـه نهـفـتـه تـر زعـنـقـا باشـد


کاندر صـدف از نهـفـتـگـی گـردد دُر

آن قــطــره کـه راز ِدلِ دریـا باشـد

از رنـج کـشـیـدن ، آدمــی حــُــر گردد

قطره چو کِـشَد حبسِ صدف ، دُر گردد

ابر را بوسیده ام تا بوسه بارانت کند

هان مــرو آنجـــا که غـــم روزی پریشــانت کند

زخمه هــای خـــار و خـس از رَه پشیمــانت کند

گیســــوانت را مــده بر دســـتِ بادِ هــرزه گــرد

تـرســــم از غـــم راهـــیِ کــــوه و بیـابـانـت کند

هوشیــاران را ندیــدم من بــه حیــرتگــاهِ عشــق

مِی به کـف آور که با یک جـرعه حیـرانت کند

شوخ چشـمم وَه نمی فهمــد چــــرا حرفــم هنــوز

دل بِهِــل تــا بی دلـــی در خـــانـه مهـمـانت کنـد

ای که در سر شد هوای سلطنت ؛ در کوی عشق

گــو گــــدای رَه نشــین را تــا کــه سلطـانت کند

زیـــرِ باران رو اگـــر داری هــــوای بوســـه ام

« ابــر را بوســیـده ام تـا بـــوسه بارانـت کند »

مــن دخیلـــی بستـه ام بر پَنجـــرِ فــــولادِ دوست

تا رهــــا از هـــرچه غــم شــــاهِ خراســـانت کند

آ ه ...

   " آه " که می گویی ...

                               خــــدا

                                         سر بر می گرداند.
                                                                    آه

                                                                        نام کوچک خداست.

........................................................................

الهى آن كه درد دارد آه و ناله دارد ، شيرين تر اين كه سفير صادقت فرمود :

إنّ آه ، اِسمٌ مِن أسماءِ الله تعالى ، فاذا قال المريض : آه فقد استغاث بالله

الهی نامه آیت الله حسن زاده املی (حفظه الله )

........................................................................

آه اسم خداست.  " آه اسم من اسماء الله الحسنی "   مستدرک الوسائل جلد ۲ ص ۱۴۸

........................................................................

مرحوم صدوق (رضوان الله عليه) در كتاب شريف توحيد مي‌گويد:

وجود مبارك امام صادق (سلام الله عليه) ظاهراً با يكي از صحابه رفتند به عيادت يك بيمار.

آن بيمار در اثر شدّت بيماري آه مي‌كشيد آن كسي كه در خدمت حضرت بود

به اين بيمار گفت چرا آه مي‌كشي بگو يا الله ،

وجود مبارك حضرت فرمود: « آه اسم من أسماء الله تعالي »

فرمود آه اين « يا الله » اوست اين الآن الله را مي‌خواهد

 فرمود آه اسم خداست نه اينكه آه وضع شده باشد براي الله .

آه اين بيماري كه همه راهها به روي او بسته است الله اوست

اين از غرر روايات ماست كه مرحوم صدوق در توحيدش نقل كرده .

آیت الله جوادی آملی (حفظه الله)

عطر نرگس

سـپـردی دست کـی پـیراهنت رو           که یک عمره برامـون نمیاره...

چه بـوی نـرگـسی می پیچه اینجا           اگــه این باد سرگردون بذاره...

بـیا ... تا کـفـتـرا دورت بگـردن           براشون هر قدم دونه بپاشی...

چراغـون میکنم پس کوچه ها رو          شاید قسمت بشه این جمعه باشی...

می رسد از راه کعبه کاروان

مـا اهــل سـنّـت ایم ، در گریه بر حسین

خـتـم رُســل گـریست ، بـر مـاتـم حسین

حــســیــنــ

رها نمی‌ کنم تو را ، غریــبِ دشــتِ زمزمه

من و غـروبِ قــَـســم و ، تو و خدای عرفه

گل یاس

می توانی چون یاس ، مهربانی بکنی ؟

با همه مردم شهر ، هم زبانی بکنی ؟

***

کاظم الغیظ شوی ، قانع الرزق شوی ؟

صبر پیشه بکنی ، ساتر العیب شوی ؟

زلالِ گوارا ، ســلامٌ عـلـیـکـم

زلالِ گـوارا ، ســلامٌ عـلـیـکـم

اَلا نــــور دل ها ، ســـلامٌ عـلــیـکــم            علی بن مـوسی ، سـلامٌ عـلـیـکــم

مــرا می شناسی  سـیه رو تـریـنـم            گـنـه کـار و رسـوا ، ســلامٌ عـلـیـکـم

گــدایـی  دوبـاره به سـوی تـــو آمــد            پـشیـمـان و تـنهـا ، ســلامٌ عـلـیـکـم

سر سفره ی تـو هـمـه می نشینند            هـم اینها هـم آنها ، سـلامٌ عـلـیـکـم

دل من شکسته عطشناک و خسته            زلال  گــُـو ا ر ا ، ســلامٌ  عــلــیــکــم

تــویی چـاره سازم ، تـویی دل نوازم             گـرفـتـارم آقـــا ، ســلامٌ  عــلــیــکــم

آنا ...

مادرم فــرشــتــه است

                   

جان او به عشق سین (سوره یاسین) سرشته است

با وجود این که رنج وغم ، زیاد دیده است

او تمام کـفـر و کـیـن بـهـشـتـه است

......................................................................

بهشتن

فرو گذاشتن . رها کردن . از دست دادن . هشتن .

......................................................................

این شعر البته اگر بتوان گفت شعر دیشب به ذهنم رسید

مادرم با وجود این که سواد خواندن و نوشتن ندارد اما از کودکی سوره یاسین را حفظ است

و این روزها باز هم زحمت های بی دریغ او را در تمام لحظه های زندگی می بینم

......................................................................

دوسـتـت دارم مــادر

محراب خون

مـحـرابِ شَـفـَـقـده اوزومـی ســجـده ده گــوردوم

قـان ایـچـره غـمـیـم یوخ یوزوم اولسا سنه ساری

..........................................................

به محراب شفق دیدم به سجده خویشتن را

میان خون ندارم غم ، گـَـرَم رو سوی تو باشد

ابـو تــرابــــــــ ...

امــام ، رو به رهایی ، عمامه روی زمین       قـیامتی شد - بعد از اقـامه - روی زمین

خـطـوط آخـر نهج البلاغه ریخت به خاک       چکـیـد خــون خـدا در ادامه روی زمین

خودت بگو به که دل خوش کنند بعد از تو      گــرسنگان حـجـاز و یـمـامه روی زمین

زمـان به خواب بـبـیـنـد ، که باز امـیـرانی      رقــم زنند به رسم تــو، نامه روی زمین:

« مرا بس است همین یک دو قرص نان ز جهان

مرا بس است همین یک دو جامه روی زمین »

تو رفته ای و زمین مانده است و ما اینک      و مـیـزهای پُـر از بخشنامه روی زمین!

«هیهات اگر طمع، مرا به گزیدن خوردنی ها کشاند، در حالی که شاید

در حجاز یا یمامه گرسنه ای حسرت گرده نانی برد و یا وعده ای سیر نخورد.»

(نهج البلاغه، نامه45)

«بدانید که امام شما از دنیایش به دو جامه فرسوده و دو قرص نان بسنده کرده است»
(نهج البلاغه ، نامه 45)

ناگهان

اي رفته كم‌ كم از دل و جان ، ناگهان بيا

مثل خدا به ياد ستم ديدگان بيا

 

قصد من از حيات، تماشاي چشم توست

اي جان فداي چشم تو؛ با قصد جان بيا

 

چشم حسود كور، سخن با كسي مگو

از من نشان بپرس ولي‌ بي‌نشان بيا

 

ايمان خلق و صبر مرا امتحان مكن

بي‌ آنكه دلبري كني از اين و آن بيا

 

قلب مرا هنوز به يغما نبرده‌اي

اي راهزن دوباره به اين كاروان بيا

یا عــلــی

دَمـــی كه روح بر آدم دمـيـدنـد

زجــا بــرخــاسـت آدم  يــا عــلــي گفت

***

به ابـــراهــيــم آتــش شد گـلـسـتـان

بـه جای اســم اعــظــم  يــا عــلــی گفت

***

به فــرقــش كــی اثــر مــي كـــرد شـمـشـيـر ؟!

شــنــيــدم  ابـن مُـلـجـم  يــا عــلــی گفت

میلاد مولود کعبه مبارک

روزی بود ...

نــــور ...  از روزنه ها می گــذرد...

دل من !

روزنه ای داشت

زمانی

روزی ...

ای شمع ، مرنجان دل پروانه ی خود را ...

دل ، کوچه به کوچه دَوَد و نـام تــو گــوید

باز آ ، ببر این مرغک بی لانه ی خود را

***

بـا سـنـگ زدن ، از بَــرِ دلـبر نشود دور

مــن خوب شـناسم دل دیـوانه ی خـود را

حـسـن خلق یا نفاق ؟

سالروز میلاد ابالحجّة ، امام حسن عسکری (ع) مبارک باد

---

فَـبِـمَـا رَحْـمَـةٍ مِّـنَ اللّهِ لِـنـتَ لَـهُـمْ وَلَـوْ كُـنتَ فـَـظًّــا غَـلِـيـظَ الْـقَـلْـبِ لانـفَـضُّـواْ مِـنْ حَـوْلِـكَ ...

آل عمران 159

پس به [بركت] رحمت الهى با آنان نرمخو [و پرمهر] شدى و اگر تندخو و سخت دل بودى

قطعا از پيرامون تو پراكنده مى‏ شدند

حـُـســن خـُـلــق یا نـفـاق ؟

در دین اسلام ، در آیات وروایات متعدد ، تاکید بسیاری بر حُـسـن خُـلـق شده است.

در مورد حـسـن خـلـق از پیامبر پرسش شد آن حضرت این آیه شریفه را تلاوت فرمود:

خُـذِ الْـعَـفْـوَ وَأْمُـرْ بِالْـعُـرْفِ وَأَعْـرِضْ عَـنِ الْـجَـاهِـلِـيـنَ

(گذشت پيشه كن، و به [ كار] پسنديده فرمان ده، و از نادانان رُخ برتاب) سوره اعراف 199

سپس فرمود : حسن خلق آن است که با کسانی که با تو قطع رابطه کرده اند رابطه برقرار کنی و به کسانی که تو را محروم کرده اند بخشش کنی و کسی را که بر تو ظلم کرده ، عفو نمایی.

آیه 159 سوره آل عمران  تاکید می کند که با مردم مهربان و نرمخو باش چرا که

" اگر با مردم تند خو می بودی از اطرافت دور می شدند "

اما آیا این نرمخویی در هر جا و در مقابل هر رفتاری و هر کسی درست و بجا خواهد بود ؟

گاه ، آدمی به دلایل مختلف از جمله ترس از موقعیت یا خطر از دست دادن موقعیت و منافع ، با نظرات نادرست و ناحق نیز موافقت می کند که این نوع نرمخویی به معنای حسن خلق نخواهد بود بلکه عین نـفـاق است. نفاق و دوزبانی عبارت است از اینکه وقتی انسان بین دو نفر و دو نظر مخالف قرار می گیرد ، با هر دو موافقت نماید و با هر طرف ، موافق میل او صحبت کند.

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد            تو را در این سخن انکار کار ما نرسد

اگـر چـه حُـسـن فـروشـان به جـلـوه آمده‌اند            کسی به حسن و ملاحت به یارما نرسد

به حـق صحبت دیرین که هیچ محرم راز            به یار یک جهت حق گزار ما نرسد

---

پ ن : در بعضی نسل ها و خانواده ها دیده می شود که یک نفر فیلسوف می شود.

اما به تازگی در نسل صـفـری فیلسوفی پیدا شده که تنها چهار سال دارد.

زهرا فیلسوف کوچک گفته است : مردی را ندیده ام که گریه کند و حقش باشد.

... وَ لا تَـیـأسـُوا مـِـن روحِ الله ...

آنکس که تو را شناخت جان را چه کند ؟

فرزند و عیال و خانمان را چه کند ؟

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی   ***   دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند ؟

الــهــی نام تو ما را جواز ، مهر تو ما را جهاز ، شناخت تو ما را امان ، لطف تو ما را عیان ...

 

الــهــی ضعیفان را پناهی ، قاصدان را بر سر راهی ، مومنان را گواهی ،

چــه عـزیـز است آن کس که تــو خـواهــی ...

عشق است ...

گفتم ای عشق ...  بیا تا که بسازی ما را

یا نه ... ، ویرانه کنی ساخته ی دنیا را

گفتم ای عشق ...  چه بر روز تو آمد امروز ؟
که به تشویش سپردی شب عاشق ها را

چه شد آن زمزمه ی هر شبه ی ما ، ای دوست؟
چه شد آن صحبت هر روزه ی یاران ، یارا ؟

چشمه ها خشک شد از بس نگرفتی اشکی
همتی تا که رهایی بدهی دریا را

حیف از امروز که بی عشق شب آمد ای عشق
کاش خورشید تو آغاز کند فردا را


دکلمه " عشق است " با صدای پرویز پرستویی

دانلود

اللهُ نورُ السَماواتِ وَ الاَرض

این همه گندم، این همه کشتزارهای طلایی، این همه خوشه در باد را که می خورد؟

آدم است، آدم است که می خورد

این همه گنج آویخته بر درخت، این همه ریشه در خاک را که می خورد؟

آدم است، آدم است که می خورد


این همه مرغ هوا و این همه ماهی دریا ، این همه زنده بر زمین را که می خورد؟

آدم است ، آدم است که می خورد

هر روز و هر شب ، هر شب و هر روز زنبیل ها و سفره ها پر می شود ، اما آدم گرسنه است.

آدم همیشه گرسنه است.

دست های میکائیل از رزق پر بود.

از هزار خوراک و خوردنی . اما چشم های آدمی همیشه نگران بود.دست هایش خالی و دهانش باز

میکائیل به خدا گفت: خسته ام ، خسته ام از این آدم ها که هیچ وقت سیر نمی شوند.

خدایا چقدر نان لازم است تا آدمی سیر شود؟ چقدر !

خداوند به میکائیل گفت: آنچه آدمی را سیر می کند نان نیست، نور است.

تو مامور آن هستی که نان بیاوری .

اما نور تنها نزد من است و تا هنگامی که آدمی به جای نور، نان می خورد گرسنه خواهد ماند.




میکائیل راز نان و نور را به فرشته ای گفت. و او نیز به فرشته ای دیگر

و هر فرشته به فرشته دیگری تا آنکه همه هفت آسمان این راز را دانستند.

تنها آدم بود که نمی دانست. اما رازها سر می روند. پس راز نان و نور هم سر رفت.

و آدمی سرانجام دانست که نور از نان بهتر است. پس در جستجوی نور برآمد.

در جستجوی هر چراغ و هر فانوس و هر شمع.

اما آدم، همیشه شتاب می کند. برای خوردن نور هم شتاب کرد. و نفهمید نوری که آدمی را سیر

می کند نه در فانوس است و نه در شمع. نه در ستاره و نه در ماه.

او ماه را خورد و ستار ها را یکی یکی بلعید. اما باز هم گرسنه بود.

***

خداوند به جبرئیل گفت: سفره ای پهن کن و بر آن کلمه و عشق و هدایت بگذار.

و گفت: هر کس بر سر این سفره بنشیند، سیر خواهد شد.

سفره خدا گسترده شد؛ از این سر جهان تا آن سوی هستی.

اما آدم ها آمدند و رفتند. از وسط سفره گذشتند و بر کلمه و عشق و هدایت پا گذاشتند.

آدم ها گرسنه آمدند و گرسنه رفتند. اما گاهی، فقط گاهی کسی بر سر این سفره نشست

و لقمه ای نور برداشت. و جهان از برکت همان لقمه روشن شد.

و گاهی ، فقط گاهی کسی تکه ای عشق برداشت و جهان از همان تکه عشق رونق گرفت.

و گاهی، فقط گاهی کسی جرعه ای از هدایت نوشید و هر که او را دید چنان سرمست شد

که تا انتهای بهشت دوید.

***

سفره خدا پهن است اما دور آن هنوز هم چقدر خلوت است.

میکائیل نان قسمت می کند. آدم ها چنگ می زنند و نان ها را از او می ربایند.

میکائیل گریه می کند و می گوید: کاش می دانستید، کاش می دانستید که نور از نان بهتر است

إنّ ... لَفي خُسر

بـگـو : « آيا شما را از زيانكارتــرين مردم آگاه گردانم ؟ » 

[ آنان ‏]  كسانى‏ اند كه تلاششان در زندگى دنيا به هدر رفته و خود مى ‏پندارند كه كار خوب انجام مى ‏دهند.

سوره کهف آیه 103 - 104

مـحتاج به غیر خود مگردان ما را