در این روزگاران ( پس از پیامبر ) مردم چهار گروه اند:

- گروهی اگر دست به فساد نمی زنند ، برای این است که ، روحشان ناتوان و شمشیرشان کُند و امکانات مالی در اختیار ندارند.

- گروه دیگر ، آنان که شمشیر کشیده و شر وفسادشان را آشکار کرده اند ، لشکرهای پیاده و سواره ی خود را گرد آورده و خود آماده کشتار دیگرانند.

دین را برای به دست آوردن مال دنیا تباه کردند که یا رییس و فرمانده گروهی شوند یا به منبری فرا رفته ، خطبه بخوانند.

چه بد تجارتی ، که دنیا را بهای جان خود بدانی ، و با آنچه که در نزد خداست معاوضه نمایی.

- گروهی دیگر با اعمال آخرت ، دنیا را می طلبند و با اعمال دنیا در پی کسب مقام های معنوی آخرت نیستند، خود را کوچک و متواضع جلوه می دهند.

گام ها را ریاکارانه و کوتاه بر می دارند ، دامن خود را جمع کرده ، خود را همانند مومنان واقعی می آرایند و پوشش الهی را وسیله ی نفاق و دورویی و دنیا طلبی خود قرار می دهند.

- و برخی دیگر با پستی و ذلّت و فقدان امکانات ، از به دست آوردن قدرت محروم مانده اند، که خود را به زیور قناعت آراسته و لباس زاهدان را پوشیده اند.اینان هرگز ، در هیچ زمانی از شب و روز ، از زاهدان راستین نبوده اند.

( نهج البلاغه بخشی از خطبه 32 )